بلتر، هلتون، مائر و لیلاند به تالار مشاهیر بیسبال معرفی شدند

محتوای مقاله

کوپرستاون، نیویورک – آدریان بلتر، جو مائر و تاد هلتون از دوران جوانی خود به عنوان پدیده های ورزشی در نظر گرفته می شدند و هر سه با حضور در تالار مشاهیر بیسبال در روز یکشنبه انتظارات را برآورده کردند.

محتوای مقاله

لس آنجلس داجرز از همان ابتدا به قدری در بلتر فروخته شد که قوانین MLB را زیر پا گذاشتند و قبل از 16 سالگی او قراردادی امضا کردند.

بلتر درست پس از تولد 19 سالگی خود به لیگ های بزرگ راه یافت و به سرعت در نوجوانی به یکی از بهترین چشم انداز های این ورزش تبدیل شد.

بلتر در سخنرانی پذیرش خود می گوید که در سن 13 سالگی برای تیم اول خود بازی کرد و بازیکن پایه دوم بود زیرا پدرش به او گفته بود که این موقعیتی است که باید بازی کند.

پس از اینکه یکی از هم تیمی ها از او خواست به پایگاه سوم برود، بلتر موافقت کرد و این تصمیم نتیجه داد.

بلتر 21 سال برای داجرز، سیاتل مارینرز، بوستون رد ساکس و تگزاس رنجرز بازی کرد. او پنج بار برنده دستکش طلا شده است و با حداقل 450 هوم ران و 3000 ضربه، نفر سوم پایه اول است.

بلتر در طول بازی خود به صراحت اعلام کرد که دوست ندارد کسی سر او را لمس کند، بنابراین البته هم تیمی هایش این درخواست را نادیده گرفتند و عادت کردند که به هر حال سر او را لمس کنند. در مراسم روز یکشنبه، دیوید اورتیز تالار مشاهیر این سنت را با لمس سر بلتر قبل از سخنرانی ادامه داد.

محتوای مقاله

بلتر با خنده گفت: “این هرگز مرا آرام نمی کند.” (اما) بازگشت به روزهای بازی کردنم کمی شیرین بود. … این فقط بخشی از بودن در این برادری است. همان‌قدر که دوستش ندارم، دوستش ندارم، اما احساس می‌کردم که برای مردمی که با من بازی می‌کنند، باز هستم. من همیشه آن را دوست دارم.”

مائر یک پدیده دبیرستانی هم در فوتبال و هم در بیسبال در سنت پل، مینه سوتا بود و در سال 200 به عنوان بهترین بازیکن دبیرستان یو اس ای تودی در فوتبال و در سال 2001 بیسبال انتخاب شد.

او برای اولین بار توسط دوقلوها در درفت MLB در سال 2001 پیش نویس شد.

مائر گفت: «این افتخار بود که (مینسوتا توئینز) بودم و نماینده تیم شهر خودم بودم.

شکارچی شش بار آل استار در آینده فقط سه سال را در مینورها سپری کرد و سپس تمام 15 سال دوران حرفه ای خود در لیگ اصلی را با دوقلوها سپری کرد.

محتوای مقاله

محتوای مقاله

Mauer کار خود را با یک جایزه MVP، سه عنوان ضربه زدن به پایان رساند و تنها شکارچی در تاریخ است که حداقل 2000 ضربه، میانگین ضربه زدن 0.300 و درصد شلیک 0.380 دارد.

مائر به احساساتی که با دیدن تمام هواداران مینه سوتا در آخر هفته احساس کرد اشاره کرد.

او گفت: «به خصوص با اتفاقات هفته گذشته، رسیدن به کوپرستون آسان نیست. اما با دیدن تعداد زیادی از طرفداران دوقلوها، فقط عشق را احساس کردم و امیدوار بودم بتوانم سخنرانی ای را که ضبط کرده بودم انجام دهم.

هالتون همچنین یک ستاره فوتبال و بیسبال بود و هر دو ورزش را در دانشگاه تنسی انجام می داد.

هلتون علیرغم تسلط بر هر دو ورزش در سنین پایین، هرگز در کانون توجه احساس راحتی نکرد و مانند یک تالار مشاهیر احساس راحتی نکرد.

محتوای مقاله

هلتون هنگام شروع سخنرانی خود گفت: “کسانی که من را می شناسند، می دانند که من برای انجام هر کاری راحت تر از اینکه اینجا بایستم و در مورد خودم صحبت کنم.” من فقط یک بازیکن توپ هستم و هر کسی در رسانه می تواند این واقعیت را تأیید کند.

ادعای شهرت هلتون ممکن است به عنوان بازیکن چهارم در دانشگاه تنسی بین انتخاب‌های دور اول هیث شولر و پیتون منینگ باشد، اما او برای الماس بیسبال بیشتر مقدر شده بود.

هلتون پس از آسیب دیدگی زانو در سال 1994 که راه را برای تبدیل شدن به کوارتربک تنسی برای منینگ هموار کرد، توجه خود را به بیسبال معطوف کرد، جایی که انجمن مربیان بیسبال و بهترین بازیکن بیسبال آمریکا او را برنده جایزه دیک هاوزر نامیدند.

محتوای مقاله

هلتون توسط کلرادو راکی ​​با انتخاب شماره 8 در درفت آماتور 1995 انتخاب شد و هرگز شهر مایل های بالا را ترک نکرد.

هلتون که اولین بازیکن پایه در سال 1995 بود، در رای گیری بهترین بازیکن تازه کار هلند دوم شد و میانگین ضربات 0.315 را با 25 ران خانگی و 97 RBI به دست آورد.

او در ادامه به یکی از سه بازیکنی تبدیل شد که چندین فصل را با بیش از 100 ضربه بیس اضافی در دوران حرفه ای خود ثبت کرد و به راکی ​​ها کمک کرد تا به سری جهانی 2007 برسند.

در حالی که هلتون تعطیلات آخر هفته را شروع کرد و احساس نابجایی می‌کرد، دیگر تالار مشاهیر راکی‌ها می‌دانند که او دقیقاً جایی است که به آن تعلق دارد.

هلتون گفت: «فقط در آنجا ایستاده بودم تا روی صحنه بروم، بچه ها خیلی خوب بودند، اما همه آمدند و به من توصیه کردند. برای من، این آغاز احساس تعلق بود. اما ما امشب یک شام مخصوص بازیکنان می خوریم و بعد از آن احتمالاً احساس می کنم که به آن تعلق دارم.»

محتوای مقاله

جیم لیلاند توسط کمیته عصر مدرن بیسبال انتخاب شد. او 22 فصل مدیریت کرد، سه جایزه بهترین مربی سال، سری جهانی 1997 را به دست آورد، سابقه حرفه ای 1769-1728 به عنوان مربی داشت و زمانی که آمریکایی ها تنها کلاسیک کلاسیک بیسبال سری جهانی خود را بردند، مدیر تیم المپیک 2017 آمریکا بود.

لیلاند مطمئن شد که اهمیت هواداران در بازی بیسبال را تشخیص می دهد.

لیلاند گفت: “مهم نیست که امروز از کدام تالار مشاهیر حمایت می کنید یا طرفدار کدام تیم هستید، حضور شما همیشه احساس می شود.” در اینینگ نهم روی پای خود ایستادند، در حالی که تیم میزبان به برتری یک ران چسبیده بود، تلویزیون را برای بازی 1 سری جهانی روشن کرد و 50000 هوادار را دید که امیدوار بودند و دعا می‌کردند که امسال سال آنها باشد یا یک پسر کوچک. یا دختری که اولین امضای خود را می گیرد، به جایگاه برمی گردد تا به مادر و پدرش نشان دهد که آنها چه کردند. خانم ها و آقایان، این شما هستید. این بیسبال است و اینجا تالار مشاهیر است.”

محتوای مقاله

بلتر کلاس امسال را با رای 95.1 درصد از انجمن نویسندگان بیسبال آمریکا در اولین سال حضورش در برگه رای رهبری کرد. هلتون با 79.7 درصد آرا در ششمین سال واجد شرایط بودن خود به دنبال آن بود، در حالی که Mauer 76.1 درصد از آرا BBWAA را در اولین سال خود دریافت کرد.

دیگر بازیکنان زیر 75 سال در رای امسال عبارتند از: گری شفیلد (63.9، کارلوس بلتران (57.1)، مانی رامیرز (32.5)، عمر ویزکل (17.7، جیمی رولینز (14.8، مارک بوئرله) (8.3، توری هانتر (7.3، خوزه) باتیستا (1.6، بارتولو کولون (1.3)، آدریان گونزالس (0.8، خوزه ریس (0.

شفیلد برای دهمین بار در رای گیری حضور داشت و از امتیاز 75 درصد فاصله داشت و دیگر واجد شرایط در نظر گرفتن BBWAA نیست. Bautista، Martinez، Colon، Holliday، Gonzalez، Phillips، Reyes و Shields حداقل 5% رای لازم را دریافت نکردند و همچنین دیگر واجد شرایط در نظر گرفتن BBWAA نیستند.

جو کاستیلیونه و جری فرالی نیز در آخر هفته تالار مشاهیر تجلیل شدند. کاستیلیونه برای 42 فصل پخش کننده بوستون رد ساکس بود و جایزه فورد اس فریک را به دست آورد. فرالی پس از مرگش جایزه تعالی شغلی BBWAA را برای نوشتن خود دریافت کرد. فرالی در طول دوران حرفه‌ای خود، فیلادلفیا فیلیز، آتلانتا بریوز، تگزاس رنجرز را پوشش می‌داد و به عنوان نویسنده ملی بیسبال برای دالاس مورنینگ نیوز خدمت می‌کرد.

محتوای مقاله